Oğluma nasıl kavuştum? 2 ( ilk düşük)

ÖNCESİ İÇİN TIKLAYIN...Umreden geldik ve yarım kalmış duygularla tekrar anne baba olmak istedik. Çok şükür Rabbim nasip etti kasım ayında hamile olduğumu öğrendik. Çok güzeldi.
Ama bu  sefer korkular yakaladı beni.  Acaba kese oluştu mu? Artık hamilelikle birlikte kese var mı kalp atışı duyulur mu sorularına sıkışıp kalmıştım. Ve doktora gidinceye kadar bu sorular gizliden gizliye benimle uğraşıyordu. Niye mi gizli?  Ben vesveseleri gönlüne koymayı sevmem. O şüphe beni yemesin diye umursamam ki böyle olduğum halde dahi bu kaygılarla haftamı geçirdim. Doktor keseyi gördü birinci basamağı atladık. Derin bir nefes aldık. İkinci basamak kalp atışını duymaktı. Bir hafta sonra kalp atışlarını duymak için tekrar doktora gittik. Hep iyi düşünmeye çalıştım. Beni korkutmaya çalışan vesveseleri bastırarak. Birkaç gün sonra o da nesi yine lekelenme ... Offf apar topar koş Acile. Korkularımı bastırmaya çalışsam da ne fayda. Bunları yaşarken gözlerine baktığımda benimle aynı şeyleri yaşayıp fakat benden daha dik durmaya çalışan eşim... Onun kaygılı çaresiz halleri... Onu da düşünmeliydim. Veeee... Acildeki doktor bebeğimin  kalp atışlarını gördüğü andaki mutluluğum tarif edilemezdi. Boş gebeliğimde tanıştığım tedbir olsun diye kullandığım progestan hap ve folik asit de bize eşlik edecekti. Doktorun yanından ayrıldığımızda artık çok mutluyduk. Hamileydim ve bir keseye değil bir bebeğe. Ama bu acile koşmalar hiç bitmedi. Ara ara kanamam oluyor. Acaba düşük mü yapıyorum diye korku ile soluğu acilde alıyorduk. Bebeğin kalp atışını duyup şükrederek geliyorduk. Doktorlar düşük tehliken var yat dinlen diyorlardı.    Bende akşam yemeğimi yapıyordum. Beni zorlayacak işler yapmıyordum. Ev süpürmek ağır kaldırmak yürümek misafir ağırlamak gibi...Çoğu zamanda dinleniyordum. Bunu yaparken de didik didik internetten araştırma yapmaya devam ediyordum. Ve sonuç olarak vardığım nokta gebeliğin ilk haftalarında hatta ilk dört ayda bu tarz kanamaların olacağı ve bu ayları atlatınca düşük tehlikesi kalmayacağıydı.  Ayağımın altına yastıklar alıyordum ve 16 haftanın geçmesini bekliyordum. Progestan kullanmaya devam ediyordum. Kanamam pek olmamaya başlamıştı. Kendimce tehlikeyi atlattığımı düşünmeye başladım. Sonra normal hamileleri düşünüp onlar neler neler yapıyor bişey olmuyor diye düşünüyordum. Hamilelikte vücut bebeği koruyordu çünkü. Artık cinsiyeti öğrenme vakti gelmişti. Heyecanla doktora koştum. Oğlumuz olacaktı. Eşime aileme sevinçli haberi verdim. Hemen isim de bulmuştuk eşimle Ahmet Efe.  16,  17,  18 hafta olmuştu. Tamam dinleniyordum ama normal hayatıma da dönmüştüm. Progestanı da bırakmıştım. Çünkü düşük tehlikesi 16. Haftadan sonra geçer diye düşünüyordum. Ama bu 16 haftayı getirinceye kadar sanki yıllarca evden çıkmamış gibi zor geçmişti. Alt komşum sabahları bana kıyamaz elinde kahvaltılıklarla dolu bir tepsi ile kapıyı çalar.' Kahvaltı servisi' derdi. Bu nasıl bi insanlık nasıl bi ince düşünce. Ben onun bu yaptığını düşünemezdim. Ama o nerdeyse her sabah böyle ilgilendi benimle. Evde pişirdiği yemeği bölüştü. Hiç gücendirmeden incitmeden hemde. Komşu olmayı ondan öğrendim ben. Komşunun kıymetini de. Derken 19. Haftaya geldik. Bir cuma günü tekrar kanamam oldu. Başımdan kaynar sular döküldü. Korktum. Ne yapmalıyım dedim. Eşim işe araba ile gitmez bende çok iyi süremesem de dayanamadım. Bir cesaret atladım arabaya. Eşime bile söyleyemedim. Korktum. Korkutmaktan.  Sıra beklerken içim içimi yiyordu. Sıra geldi doktora durumu izah ettim aksilik bu ya doktorun odasındaki ultrason cihazı bozulmuş. Beni başka bir doktora yönlendirdi. Orda kalp atışını duyduk bir kere daha rahatladım. Suyun iyi herşey iyi dedi. Raporla kayıt olduğum doktorun yanına vardım. Yine progestan yine istirahat dedi. O sırada 2 saatlik bir mesafe de hafta sonu akraba ziyaretine gitme ihtimalimiz vardı. Doktora durumu söyledim.' Sen bilirsin hem kanamam var diyorsun hem de yola gidicem diyorsun' dedi. Bu arada eşime haber vermeden gittiğim için içim rahat etmemiş ve sıra beklerken onu da aramıştım. Akşam bizi bir karar bekliyordu. Yarın yola gitmeli mi gitmemeli mi. En sonunda gitmeye karar verdik. Eşimin ailesi de olacaktı. Araba dolu olacağı icin benim ön koltukta rahat bir şekilde gitmeme karar verdik. Gideceğimiz yer de 1 gün kalıp ertesi gün dönecektik. Durumumu bildikleri için hiç bi işe karışmadım oturdum dinlendim. Fakat bi tuhaflık vardı. Kanamam artmıştı. Üstümde bir ağırlık ve bunalım vardı. Nefes bile alamıyordum. Evime gitmek istiyordum. Öyle ya da böyle yine ön koltukta eve döndüm. Korkular ümitler derken pazartesi sabah wc de iken elime bir şey geldi sanki rahmin ağzı kapanmıştı. Ama anlam vermek çok güçtü benim için. Neler oluyordu?

Komşuma sordum bilgim yok doktora gitmelisin dedi. Ailemden tecrübeli bildiklerime soruyorum daha önce böyle birşey yaşamamışlar. Ayağımın altına yastık koydum ve dinlenmeye başladım. Herşey de doktora koşuyorsun birşey olmuyor yaftasını da iyice üzerime yapıştırmak istemiyordum. Eşimi kaygılamdırmak da istemiyordum. Dinlenince geçer düşüncesi ile yattım. Durumu eşime anlattım. Ertesi sabah her zamanki gibi eşimin kahvaltısını hazırladım işe gidecekken bir anda eşim vazgeçti izin aldı ve doktora gidelim dedi. Saat sabah 8.30 du kahvaltıyı kaldırıdım. Ve wc ye gittim. Ama korku ile çıktım. Dehşetti elime içi su dolu balon gibi birşey geldi.Su kesem dışarı sarkmıştı. Korku ile banyodan çıktım. Eşime seslendim. O da korkmuştu. Bulunduğum yere koridora uzandım. Eşim ayaklarımı yukarı kaldırdı. Alt komşuma seslendik. Zaten doktora gidecektik. Eşim kucaklayıp götüreyim dedi. Sonra ambulans çağırmaya karar verdik. Onlar işin ehli sarsmadan daha nazik götürürler dedik. (!) 

Yanılmışız... DEVAMI İÇİN TIKLAYIN. ..