Telefonsuzluk :(

İnsanın telefonunun olmaması, nerdeyse kolunun, elinin olmaması ile denk hale gelmiş :( En azından benim için böyle, dün sabah telefonumun şarjı bittikten sonra, bir daha şarj edemedim. Şarj aletimin kablosu koptu çünkü, nasıl olduysa! Hala da alamadım. İnanır mısınız? Sanki hayatımda çok büyük bir şey eksikmiş gibi hissediyorum.

Yazık... Bu halime gerçekten çok yazık, ben çocuk yetiştiren bir anneyim, tüm hayatının, kişiliğinin, ahlakının tohumlarının ekildiği bu aylarda, benim yaşadığıma da bak!

Evet, bu bana ders oldu, hayatımın merkezinde çocuğum mu var, telefonum mu? Bunu fark ettim. Şu soru bile ne kadar çirkin değil mi?

Kendinizi okuyun hanımlar, hayatınıza bakın, göz geçirin, benim telefonum, sizin televizyonunuz, diğerinin arkadaşları, iş hayatı... Hayatımızın merkezinde ne var??? Çıkarın hepsini! Şu hayatta henüz hiçbir kimsesi olmayan, geleceği tamamen size bağlı olan bir çocuğun sorumluluğunu taşıyorsunuz siz. .

İlk önce o, herşeyden önce o! Onun eğitimi, duyguları... Hepsi, herşeyden önemli ve önce gelmeli. İşe mi gitmeniz gerekiyor? Bırakın Allah aşkına, televizyon dizileri mi? Bir düşünün, 30 sene sonrasını düşünün, 30 sene sonra, siz ölüme doğru yaklaşırken, sizin eseriniz olan evladınızdan başka, ne kalacak elinizde?

Not: Bana ulaşamayan arkadaşlar merak etmesinler, sadece şarj aleti almayı biraz geciktiriyorum. Bebeğimi hayatımın merkezine aldıktan sonra, tekrar sosyal medya hayatıma dönüş yapacağım :)