Güvenli bağlanmayı deneyen anneler anlatıyor

Şu an oğlumla yarım yamalak da olsa güvenli bağlanmaya çalışıyoruz ama bazen etraftan gelen eleştiriler insanı demotive edebiliyor. İşte böyle bir anda Adem güneş in Pedagoji okulu adlı forumunda bir iki tecrübe okuyup rahat bi nefes aldım herkes bilsin istedim sizinle de paylaşıyorum.

1. Tecrübe :ilk yavrumda dinledim o cümleleri,çaresizdim,iç seslerimi kaybetmistim,inandim onlara,vicdanim kabul etmedi bebegim besikte yatarken ben yatagimda uyuyamadim ama yine de almadim yanima.Yalan söylüyorlar,inanmayin sakin,ben aldandim cok pisman oldum.
2.yavrumu aldigimda kucagima duymadim onlari,konuşturmadim bile yanimda.Adem hocami dinledim.Dinledikce iç sesimi duymaya basladim.Bir annenin en önemli özelliğidir iç sesini duyuyor olmasi inanin..
2 yasina gelip de yatagini ayiracagim zaman biraz uğrasiriz galiba diye dusunmustum ama hic oyle olmadi,kuzum rahatlikla gitti yatagina,ben üzüldüm yanimdan bu kadar cabuk nasil gitti diye 
4 yasina geldi sonra odasi ayrilacakti.Hazirladim yatagini o evde yokken,sürpriz yaptim ona.Ama icimden ilk geceden olmaz bi kaç hafta gider gelir bizim odaya diye düsünmüstüm.Ama olmadi öyle.Yavrum ilk gece ve diger geceler araliksiz uyudu ayri odadaki yataginda.Bende gözyaslarimi silip şükrettim..
Adem hoca hic boşa konusmuyormus,gördüm gözlerimle.vallahi de gördüm billahi de gördüm.
Cocuk doyunca birakiyor inanin nolur.Duymayin vicdaniniza ters düsen cümleleri.lütfen duymayin..ben cok pisman oldum,halâ yavruma karsi mahcubum..
Geç olmadan inanmak lazim. Ben 2 örneği de yasadim sevgili Atika,doğru olan Adem hocanin dediğiymis,vicdanimizmis,iç seslerimizmiş..
Allah güç,kuvvet,genislik versin hepimize..
Sevgiler..
2.TecrübeOğlum beş-altı aylıktı ilk Çocuklu Sırrı'nı okudum ve dedim ki "Bu neee, ben öğretmenim ve daha önce bunların hiç birini başka bir yerde okumadııım"

Bir hazine keşfetmiş gibi kendimi kaybettim, tabir-i caizse dünyayı durdurdum, hiç bir şey yapmadım, oğlumun yanına uzandım ve aylarca hocamın kitapların içinde kayboldum...
Çünkü insan kendi çocukluğunu buluyor esas oralarda... Hatta bir programda biri twit atmıştı "Hocam çocuğum yok ve sizi dinliyorum,çok mu iyi yapıyorum ne" diye, hocam da dedi ki; "çocuğunuz yoksa çocukluğunuz vaar

"
Yani hem kendimizi bulduk, hem çocuğumuz için bir hazine...
Benim de ihtiyacım varmış ki hiç zorlanmadım uygularken. Uyurken bile ayrılmadım yanından, yüzünü, kirpiklerini, ellerini incelerken gözlerimin dolduğu çok oldu...
Sonra bir program da yine hocam dedi ki, "Eğer çocuğunuz uyurken o minicik kirpiklerini izleyebiliyorsanız ve gözleriniz yaşarıyorsa evet siz bağlanıyorsunuz demektir..."
2 yaşına kadar sol kolumda yaşadı ve hiç rahatsız olmadım bundan, tek elle ne işler yapmadım ki
2 yaşından sonra, sanki virüs girdi içine hocamın dediği gibi, önceden bana yapışık gezen çocuk bir kaç saatlik işlerim olduğunda bırakmamdan hiç huzursuz olmadı,başta biraz bozuldum ama,artık ayrılma vakti başlamıştı demek ki...
Hiç ağlamadan sütten ayrıldı, yataktan ayrıldı... Tam tuvalet eğitimine başlamıştık, ben rahatsızladım uzun süre hastane filan derken dedim heralde yarım kalacak, ben yokken devam etmiş tuvalet eğitimi tamamlanmış...
Hastanede kaldığım sürede hiç görüşemedik, sonra ameliyat oldum filan eve geldim hiç bir değişiklik yok inanamadım, sadece çok özlemişiz, bikaç gün sarıldık hasret giderdik bitti...
Şimdi 3,5 yaşında, artık babam giydirsin, babam yedirsin demeye başladı, yani artık baba mısır patlağı değil, benden ayrılıyor babaya bağlanmaya başlıyor heralde...
Bazen kendimi kendisiyle derin bir sohbetin içinde buluyorum, farkında değilim, o da hiç bozmuyor sohbet derinleşiyor
Arada sırada;
-Anne sana bir şey söyleyebilir miyiiim? diyor
-Söyle bitaneem, diyorum
-Seni çok seviyoruuum, diyor...
Daha güzel bir cümle var mı acaba, ağlama da ne yap artık bilmiyorum...
Yani her şey çok güzel oluyor, emin olun...