Eyvah taşınıyorum!!!

  Yarın ne çabuk geldi. Halbuki daha çok günlerim vardı.

  Eşyaları toplamaktan yorulmadım da boşu boşuna evde yük ettiklerimi görünce homurdandım. Velhasıl bu taşınmak kullanılmayan eşyalar için beraat oldu. Hapsoldukları yerden çıkıp, özgürlüklerine kavuştular.

  Buradaki yaşadıklarımı, dostlarımı, arkadaşlarımı düşünecek olursam taşın altında olmak gibi geliyor ayrılık. Diğer taraftan bu şehirden alacaklarımı aldigimi düşünerek artık taşıyorum. Şehre sığmaz oldum. Başka bir denize akmam gerekiyor.

  Vedalar benim için farz... Zaten bu dünyada da yolcuyuz be dostum. Ahirete bırakalım ayrılmayan dostluklarımızı. Orada bol bol yaad ederiz eski zamanlarımızı. Bu bir son değil! Taşını attım kuyuya çıkartınca geri dönerim belkide.( Kötü esprilerimi ozleyeceksiniz biliyorum)

   Düşünüyorum daha ne kadar yumuşatabilirim ayrılığımı! Tasinmanın başını kopartsam da aşın kalıyor. Demek ki oralarda yiyecek aş varmis, aşım varmış. Nasibim oralarda.

  Belli bir zamana kadar...